Syndrom presuicydalny jest jednym z kluczowych zagadnień, które warto zrozumieć i rozpoznać w kontekście prewencji samobójstw.
Ten stan, pierwotnie opisany przez profesora Ernsta Kretschmera w 1928 roku (Kretschmer, 1928), jest definiowany jako zespół objawów występujących u osób doświadczających silnych myśli samobójczych. Syndrom presuicydalny może obejmować intensywne uczucia beznadziei, bezsilności, lęku, a także poczucie natłoku negatywnych myśli (Leenaars, 2004).
Próby zrozumienia syndromu presuicydalnego.
Próby zrozumienia syndromu presuicydalnego są kluczowe dla osób, które chcą pomóc osobom doświadczającym tego stanu. Aby uzyskać lepsze zrozumienie syndromu presuicydalnego, ważne jest korzystanie z różnych podejść i technik. Jednym z nich jest przeprowadzenie rozmowy na temat myśli samobójczych, co pozwala ocenić poziom ryzyka i głębokość uczuć osoby potrzebującej wsparcia (Joiner, 2005).
Ponadto, ważne jest zastosowanie technik diagnostycznych, takich jak wywiad kliniczny, skale oceny ryzyka samobójstwa, jak np. Skala zachowań samobójczych Becka (Beck et al., 1979) czy Skala myśli samobójczych Becka (Beck et al., 1974). Te narzędzia pozwalają ocenić intensywność i częstotliwość myśli samobójczych, co może pomóc w identyfikacji osób zagrożonych samobójstwem.
Kolejnym podejściem jest analiza historii życia i relacji interpersonalnych osoby doświadczającej myśli samobójczych. W badaniach Van Orden et al. (2010) zauważono, że syndrom presuicydalny może być często związany z przewlekłym poczuciem samotności i izolacji, a także z trudnościami w nawiązywaniu głębszych więzi emocjonalnych.
Samotność i izolacja są negatywnymi stanami emocjonalnymi, które mogą wpływać na zdolność osoby do radzenia sobie z codziennymi wyzwaniami. Długotrwałe uczucie samotności może prowadzić do pogłębiania się problemów zdrowia psychicznego, a tym samym zwiększać ryzyko wystąpienia myśli samobójczych.
Z tego powodu, istotne jest, aby osoby doświadczające syndromu presuicydalnego otrzymały odpowiednie wsparcie, które pozwoli im złagodzić uczucie samotności i izolacji. To może obejmować interwencje psychoterapeutyczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) czy terapia skoncentrowana na rozwiązaniach, które pomogą w identyfikacji i przezwyciężaniu przeszkód w nawiązywaniu relacji z innymi.
Ważne jest również, aby osoby z syndromem presuicydalnym uczyły się rozwijać swoją sieć wsparcia, angażując się w różne działania społeczne i zawodowe. Włączanie się w wolontariat, grupy wsparcia czy uczestnictwo w lokalnych wydarzeniach może pomóc w przełamywaniu izolacji i nawiązywaniu wartościowych relacji.
Współpraca z innymi specjalistami, takimi jak psychiatrzy, psycholodzy czy psychoterapeuci, może również pomóc w zrozumieniu syndromu presuicydalnego. Wspólna praca nad przypadkiem może zaowocować nowymi perspektywami i dostarczyć niezbędnej wiedzy, które mogą przyczynić się do lepszego zrozumienia sytuacji klienta i efektywniejszej interwencji (Knox et al., 2003).
Wszystkie te podejścia i techniki są oparte na solidnych badaniach naukowych i mają na celu pomoc w lepszym zrozumieniu syndromu presuicydalnego, co z kolei może prowadzić do lepszej pomocy dla osób doświadczających tego stanu.
Jakie są główne objawy syndromu presuicydalnego.
Kluczowe objawy syndromu presuicydalnego obejmują nasilone myśli samobójcze, poczucie beznadziejności, wzrost lęku, gwałtowne zmiany nastroju, wycofanie się z aktywności społecznych, uporczywe rozmowy o śmierci oraz podejmowanie prób samobójczych lub szykowanie się do nich (Shneidman, 1996). Aby efektywnie reagować na te objawy, ważne jest, by być czujnym i uważnym obserwatorem zachowań i emocji osoby potrzebującej wsparcia.
Przy identyfikacji tych objawów istotne jest, aby nie bagatelizować ani nie lekceważyć sygnałów wysyłanych przez osobę doświadczającą syndromu presuicydalnego. Jeśli zauważysz, że ktoś z Twoich bliskich lub podopiecznych przejawia powyższe objawy, staraj się wykazać zrozumienie, empatię i życzliwość. Ważne jest, aby okazać swoją obecność i chęć wsparcia (Jobes, 2006).
Należy również zachęcić osobę do wyrażania swoich uczuć i myśli, a także do poszukiwania profesjonalnej pomocy, takiej jak terapia, wizyta u psychiatry, czy uczestnictwo w grupach wsparcia. Pomocne mogą okazać się również interwencje farmakologiczne, np. leki przeciwdepresyjne, które mogą zmniejszyć intensywność objawów (Mann et al., 2005).
W sytuacji, gdy osoba przejawiająca objawy syndromu presuicydalnego jest zagrożona natychmiastowym samobójstwem, konieczne jest zaangażowanie odpowiednich służb, takich jak policja, pogotowie czy zespoły interwencji kryzysowej.
W pracy z osobami doświadczającymi syndromu presuicydalnego kluczowe jest również zadbanie o własne zdrowie emocjonalne i dbanie o balans między życiem zawodowym a prywatnym. Wsparcie ze strony kolegów, superwizji czy własna terapia może okazać się niezwykle pomocne w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi wynikającymi z takiej pracy (O’Connor et al., 2016).
Co zrobić jeśli doświadczam wyżej wymienionych symptomów, a nie mam się do kogo zwrócić.
Jeśli doświadczasz silnych myśli samobójczych możesz podjąć kilka kroków, aby spróbować samodzielnie poradzić sobie z trudnościami emocjonalnymi, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie masz się do kogo zwrócić o pomoc. Zalecane jest jednak, abyś jak najszybciej skontaktował/a się ze specjalistą w celu przedyskutowania właściwych opcji wsparcia.
Oto kilka strategii radzenia sobie, które mogą pomóc:
- Znajdowanie wsparcia w sieci: Jeśli nie masz możliwości porozmawiać z kimś bliskim/specjalistą, istnieją fora internetowe, grupy wsparcia czy telefony zaufania, gdzie anonimowo możesz wyrazić swoje uczucia, myśli oraz obawy, a także uzyskać wsparcie od osób, które przeżywają podobne doświadczenia. Pamiętaj, aby być bardzo wybiórczym w procesie szukania odpowiedniego wsparcia w internecie.
- Techniki relaksacyjne: Praktykowanie technik relaksacyjnych, takich jak głębokie oddychanie, medytacja czy joga, może pomóc zmniejszyć napięcie i lęk, a tym samym złagodzić niektóre objawy syndromu presuicydalnego (Goyal et al., 2014).
- Aktywność fizyczna: Regularne ćwiczenia fizyczne mogą pomóc w redukcji stresu, poprawie nastroju oraz wzmocnieniu poczucia kontroli nad własnym życiem (Mammen & Faulkner, 2013).
- Dbanie o zdrowy tryb życia: Zdrowa dieta, odpowiednia ilość snu oraz unikanie używek, takich jak alkohol czy narkotyki, może przyczynić się do poprawy samopoczucia i zdrowia psychicznego.
- Dziennikowanie (journaling): Pisanie o swoich uczuciach, myślach i doświadczeniach może pomóc w uspokojeniu umysłu, zrozumieniu swojej sytuacji oraz znalezieniu rozwiązań (Pennebaker & Chung, 2011).
- Ustalanie małych celów: Wyznaczanie sobie małych, osiągalnych celów oraz celebrowanie osiągnięć może pomóc w odzyskaniu poczucia kontroli nad własnym życiem oraz budowaniu poczucia własnej wartości.
- Poszukiwanie profesjonalnej pomocy: W miarę możliwości, warto jednak rozważyć skorzystanie z pomocy terapeuty.
Pamiętaj, że radzenie sobie z syndromem presuicydalnym jest procesem, który wymaga czasu, wsparcia i zaangażowania. Warto mieć na uwadze, że każda osoba jest inna, a to, co działa dla jednej osoby, niekoniecznie musi być skuteczne dla innej.
Dlatego ważne jest, aby eksperymentować z różnymi strategiami i dążyć do znalezienia tych, które są najbardziej skuteczne dla Ciebie. Przeczytaj ten artykuł zatytułowany „Co robić jeśli nie stać mnie na terapię” po więcej pomysłów na radzenie sobie.
Dodatkowo, warto rozważyć stworzenie własnego planu kryzysowego lub planu bezpieczeństwa, który będzie zawierał informacje na temat tego, jak możesz radzić sobie w trudnych sytuacjach, i kiedy pojawiają się myśli samobójcze. Plan powinien obejmować konkretne kroki, które musisz podjąć, jak również informacje o osobach, do których możesz się zwrócić o wsparcie. Pamiętaj, że zawsze jest możliwość wyjścia z kryzysu, a posiadanie takiego planu może być nieocenioną pomocą na drodze do zdrowia psychicznego.
Zachęcam również do zapoznania się z moim nadchodzącym ebookiem „Otwarte rozmowy o samobójstwie w pracy socjalnej”, który będzie zawierał więcej informacji na temat rozpoznawania symptomów, reagowania na nie i pomagania innym osobom, które mogą doświadczać myśli samobójczych.
E-book „Otwarte rozmowy o samobójstwie w pracy socjalnej „
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat prowadzenia rozmów o samobójstwie, gorąco polecam mojego nowego ebooka „Otwarte rozmowy o samobójstwie w pracy socjalnej”.
Ebook ten został stworzony z myślą o pracownikach socjalnych, ale będzie również przydatny dla każdego, kto chce zrozumieć, jak skutecznie pomagać osobom borykającym się z myślami samobójczymi. W książce znajdziesz:
🔹Praktyczne wskazówki dotyczące rozpoznawania czerwonych flag samobójstwa
🔹Techniki rozpoczynania i prowadzenia rozmów na temat samobójstwa
🔹Sposoby wsparcia osób z myślami samobójczymi
🔹Przykłady studiów przypadków i analiza sytuacji
Ebook „Otwarte rozmowy o samobójstwie w pracy socjalnej” będzie dostępny już od 8 Maja 2023.
Zapisz się już teraz do Newslettera Zawodowego Pomagacza, żeby nie przegapić premiery.
Pamiętaj, że każda osoba potrzebuje wsparcia, a nasza wiedza i empatia mogą uratować życie. Dziękuję, że jesteś ze mną w tej ważnej misji.
Jeśli spodobał Ci się ten wpis polub go. Jeśli interesują Cię podobne tematy zostaw mi komentarz.
Pozdrawiam,
Zuzanna
Zdrowie i Psychika – Zuzanna Gąsienica
Podobne artykuły.
Zdrowie i Psychika – Zuzanna Gąsienica
Wiedza Doświadczenie Rozwój
Dodatkowo może zainteresować Cię PDF o symptomach wyczerpania psychicznego.
Zdrowie i Psychika - Zuzanna Gąsienica 