Dwa poważne i złożone problemy zdrowia psychicznego, jakimi są próby samobójcze oraz samookaleczania, mimo pewnych zewnętrznych podobieństw, stanowią dwa odrębne zjawiska, które wymagają niezależnej analizy.

Zgodnie z definicją podaną przez Silvermana i współpracowników (2006), próby samobójcze to intencjonalne zachowanie, którego celem jest śmierć. Z kolei samookaleczania, obejmujące takie czynności jak nacinanie skóry, przypalanie, czy uderzanie się, jak określili Walsh i Rosen (1988), nie ma na celu śmierci, ale jest raczej mechanizmem radzenia sobie z intensywnym stresem lub bólem emocjonalnym.

Kluczowe znaczenie ma zrozumienie tych dwóch zjawisk, ich przyczyn i konsekwencji, co ma istotne implikacje dla samych osób zainteresowanych, jak i tych, które je wspierają. Różnice te są podstawą do opracowania efektywnych strategii terapeutycznych i prewencyjnych.

Pomimo tego, że osoby okalaczające się są w grupie podwyższonego ryzyka samobójstwa w przyszłości, samobójstwo i samookaleczanie to dwa różne zachowania, które mają swoje własne motywacje, cechy i konsekwencje. Chociaż oba mogą wiązać się z bólem emocjonalnym i cierpieniem psychicznym, istnieje kilka kluczowych różnic, których należy być świadomym

Różnice między próbami samobójczymi a samookaleczaniem się są istotne i dotyczą głównie motywacji i intencji, strategii interwencji oraz wpływu na otoczenie.

Jak wspomniałam wcześniej, głównym celem próby samobójczej jest zakończenie własnego życia – jest to wynik desperacji, utraty nadziei, a często towarzyszy temu poczucie, że śmierć jest jedynym rozwiązaniem dla cierpienia. Samookaleczenie, natomiast, jest formą radzenia sobie z intensywnym stresem lub bólem emocjonalnym. Wiele osób samookaleczających się mówi, że ból fizyczny pomaga im złagodzić ból emocjonalny.

Ze względu na te różnice, strategie interwencji również muszą być różne.

W przypadku podejrzenia próby samobójczej priorytetem jest interwencja kryzysowa, obejmująca ocenę ryzyka i natychmiastową pomoc medyczną (w zależności od potrzeby), a długoterminowe podejście może obejmować Terapię Skoncentrowaną na Rozwiązywaniach, czy poznawczo-behawioralną.

Do pracy z samookaleczaniem się, natomiast, często korzysta się z Terapii Dialektyczno-Behawioralnej (DBT), która pomaga pacjentom rozwijać zdrowe mechanizmy radzenia sobie z emocjami, lub Terapii Akceptacji i Zaangażowania (ACT), która jest nakierowana na odkrywanie i uczenie się jak żyć w sposób zgodny z osobistymi wartościami przy jednoczesnym rozwijaniu elastyczności psychologicznej i uważności.

Również wpływ tych dwóch zjawisk na otoczenie jest inny.

Próby samobójcze, w tym dokonane samobójstwo, często zaskakują bliskie osoby i bardzo często wywołują u nich poczucie winy i brak „zamknięcia” sprawy (przy samobójstwie). Natomiast samookaleczenie, pomimo że jest bolesne do obserwowania dla bliskich, często jest mniej niespodziewane, jako że bardzo często jest powtarzanym wzorcem zachowań.

Dlatego ważne jest, aby nie mylić tych zachowań, gdyż mają one różne przyczyny, intencje i konsekwencje, a ich prawidłowa ocena i leczenie jest kluczowe dla udzielenia odpowiedniej pomocy oraz wsparcia osobom dotkniętym tymi problemami.

Jeśli spodobał Ci się ten wpis polub go. Jeśli interesują Cię podobne tematy zostaw mi komentarz.

Pozdrawiam,

Zuzanna